คุณยายสมพิศเป็นหญิงชราที่ใจดีและศรัทธาในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก ทุกวันเธอจะไปทำบุญที่วัด บริจาคเงินช่วยเหลือวัดและคนยากจน แม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน เธอก็ไม่ลังเลที่จะแจกจ่ายให้คนอื่น จนบางครั้งลูกหลานต้องลำบากเพราะเงินเก็บของยายถูกใช้ไปกับการทำบุญแทบหมด ความใจดีของคุณยายสมพิศเป็นที่เลื่องลือในละแวกนั้น ผู้คนต่างชื่นชมในความใจดสีของคุณยายแต่ทว่าหนึ่งในนั้นก็รวมถึงคนที่คิดคดหาผลประโยชน์ในความดีนั้นด้วย
“เปี๊ยก” เป็นพ่อค้าหาบเร่พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ในชุมชนนั้น เขาได้ยินชาวบ้านกล่าวขานถึงคุณยายสมพิศจึงคิดวางแผนหลอกคุณยาย บ่ายวันหนึ่งนายเปี๊ยกหาบเร่เข้าไปขายของในซอยบ้านคุณยายซึ่งเป็นไปตามคาด เมื่อคุณยายเห็นนายเปี๊ยกที่เดินตากแดดมาแต่ไกล ก็เรียกเข้าบ้านอย่างไม่ลังเล
นายเปี๊ยกสอดส่ายสายตาไปรอบๆบ้านเมื่อแน่ใจแล้วว่าคุณยายอยู่คนเดียว นายเปี๊ยกก็ถือโอกาสทำให้คุณยายสงสารทันที โดยแกล้งว่าตนอยู่กับแม่ที่ป่วยติดเตียงวันนี้ไม่ได้กินข้าวทั้งวัน และขายของไม่ได้สักบาท คุณยายสงสารจึงเข้าบ้านไปห่ออาหารที่ลูกสาวเตรียมไว้ทานตอนเย็นให้นายเปี๊ยกจนหมด และยังเอาเงินที่ลูกสาวเตรียมไว้เป็นค่าหมอให้คุณยายพรุ่งนี้ให้นายเปี๊ยกก่อน เมื่อนายเปี๊ยกได้ของจึงรีบเดินออกอย่างเร็ว เมื่อลับตาคนนายเปี๊ยกก็หัวเราะออกมาอย่างดีใจพร้อมมองเงินแบ้งค์พันในมือ และเดินเข้าร้านชำเพื่อซื้อเหล้ากิน
วันเวลาผ่านไปนานนับสัปดาห์ที่นายเปี๊ยกยังคงแวะเวียนมาหลอกคุณยายสมพิศ จนนายเปี๊ยกคิดการใหญ่จะเข้าไปขโมยทรัพย์สินในบ้านก่อนจะย้ายถิ่นฐานไปที่อื่นเหมือนที่ผ่านมา เมื่อคุณยายจะเดินเข้าบ้านนายเปี๊ยกถือโอกาสเดินตามและทำร้ายคุณยายจนล้ม และรื้อค้นหาทรัพย์สินในบ้าน แต่วันนั้นลูกสาวของคุณยายมาเจอเสียก่อนจึงแจ้งความจับนายเปี๊ยก และนำคุณยายส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นคุณยายก็ไม่กล้ารับใครเข้าบ้านอีก
แต่คุณยายก็ไม่หยุดความใจดี ยังคงทำบุญต่อจนกระทั่งวันหนึ่ง ลูกชายของยายชื่อ “ชาติ” พบว่ายายเอาเงินเก็บทั้งหมดไปสร้างศาลาวัดโดยไม่บอกใคร ทำให้ครอบครัวต้องดิ้นรนหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน แม่ของชาติโกรธและพยายามอธิบายให้ยายเข้าใจว่า แม้การทำบุญจะเป็นเรื่องดี แต่เราต้องดูแลตัวเองและครอบครัวให้ดีก่อนแต่ยายสมพิศไม่ฟัง เธอยังคงเชื่อว่าการทำบุญมาก ๆ จะทำให้ชีวิตดีขึ้น
จนกระทั่งวันหนึ่งยายล้มป่วยกะทันหัน แต่ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา เพราะเงินทั้งหมดถูกใช้ไปกับการบริจาคหมดแล้วตอนนั้นเอง พระที่วัดที่ยายเคารพนับถือมากที่สุด ได้มาเยี่ยมยายและพูดกับเธอว่า“โยมสมพิศ การทำบุญต้องทำอย่างมีปัญญา หากทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรือทำให้ครอบครัวเป็นทุกข์ นั่นไม่ใช่บุญที่แท้จริง”
คำพูดของพระทำให้ยายฉุกคิด และเมื่อลูกหลานช่วยกันดูแลยายในช่วงป่วย ยายจึงเข้าใจว่า ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ตั้งแต่นั้นมา ยายสมพิศยังคงทำบุญอยู่ แต่รู้จักแบ่งปันอย่างพอดี และให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอันดับแรก
